35 jaar van passie en toewijding aan het eerste leerjaar
Schoten - Al 35 jaar lang mogen ze bij Basisschool Groei! genieten van de aanwezigheid van Meester Koen. Als leraar in het eerste leerjaar heeft hij generaties leerlingen zien komen en gaan, maar zijn passie voor onderwijs blijft na al die tijd ongewijzigd. Wij hadden het voorrecht om met hem te spreken over zijn ervaringen, de veranderingen die hij heeft gezien, en de passie die hem al die jaren drijft.
Meester Koen, 35 jaar voor de klas, dat is geen kleine prestatie. Kun je ons vertellen hoe je jouw loopbaan begon?
Na mijn opleiding tot onderwijzer stond ik te popelen om te beginnen met lesgeven, maar de banen in het onderwijs waren in die tijd niet gemakkelijk te vinden. Ik werkte eerst in andere sectoren, zoals bij General Motors, bij een privézaak en ik moest ook nog een jaartje in het leger. Maar mijn verlangen om te onderwijzen bleef altijd aanwezig.
De kans kwam onverwachts. Ik herinner me nog dat ik het op een dag echt beu was om facturen te typen en besloot om naar Brussel te bellen (dat wat destijds de gebruikelijke manier om een onderwijspositie te vinden). Toen ik eindelijk de bevestiging kreeg dat er een positie beschikbaar was in Schoten, voelde het als een kans die ik met beide handen moest grijpen, ondanks dat ik niet precies wist waar Schoten lag (lacht).
Je woont zelf niet in de buurt?
Ik woon in Nieuwkerken-Waas, wat betekent dat mijn reis naar school een behoorlijk avontuur is, vooral in de beginjaren. Ik nam de trein om 6:45 uur, wat betekende dat mijn dag vroeg begon. Eerst ging ik naar het station van Sint-Niklaas, dan met de trein naar Antwerpen-Centraal. Van daaruit was het te voet naar de Rooseveltplaats om de bus naar Schoten te nemen. Alles bij elkaar was ik ongeveer anderhalf uur onderweg.
Het was inderdaad een uitdaging, vooral in de wintermaanden, maar het gaf me ook tijd om me voor te bereiden op de dag. Ik was altijd de eerste die aankwam hier op school. Dan kon ik zonder afleiding werken. Toen mijn echtgenoot bij de scholengroep kwam werken, werden de zaken wat eenvoudiger. We konden samen rijden, wat de reistijd aanzienlijk verkortte en het ook gezelliger maakte. Maar zelfs nadat hij twee jaar geleden met pensioen ging, bleef ik die ochtendroutine volhouden. Ik zorg er nu zelfs voor dat ik om 7 uur op school ben, helemaal klaar om de dag te beginnen.
Wat een toewijding! Herinner je je eerste momenten nog hier op school?
Ik herinner me mijn eerste dag nog heel goed. Toen ik na die lange rit dacht dat ik eindelijk was toegekomen, bleek ik op Vijverhof, de andere campus van Basisschool Schoten te zijn. Daar hebben ze me de weg gewezen naar wat toen nog ‘Den Donk’ noemde. Later werd dat Basisschool Ter Linde en sinds kort zijn we natuurlijk samen Basisschool Groei! geworden. Die dag begon ik hier als invaller in het eerste leerjaar. Die periode werd steeds met 14 dagen verlengd en vandaag, 35 jaar later, ben ik hier nog steeds (lacht). Ik heb hier altijd graag gewerkt. Een kleinschalige en gezellige school met een heel tof en vrolijk team.
In al die jaren heb je ongetwijfeld veel veranderingen meegemaakt. Welke springen er voor jou uit?
Er is inderdaad heel wat veranderd, vooral met de introductie van technologie in het klaslokaal. Ik herinner me nog de dagen voor de computers en de kopieermachines. We maakten zelf onze cursussen door te knippen en plakken uit tijdschriften en maakten onze lesvoorbereidingen op doordrukbladeren. Waar we vroeger afhankelijk waren van krijtborden en stencilmachines, zijn we nu uitgerust met interactieve whiteboards en digitale leermiddelen. Dat is natuurlijk steeds even bijleren, maar ik geloof dat verandering goed is. Het houdt je scherp en biedt nieuwe kansen om je lesmethoden te verbeteren. Ik heb altijd geprobeerd om open te staan voor nieuwe ideeën en deze aan te passen aan de behoeften van mijn leerlingen.
Natuurlijk kwamen bij de fusie van Ter Linde en Vijverhof nog heel wat veranderingen kijken. Onze schoolpopulatie werd veel diverser, wat het lesgeven heel wat uitdagender maakte. We leren ons nog elke dag aanpassen aan het veranderende publiek en de nieuwe werking hier op school. Sinds de fusie werken we hier op school in co-teaching samen. Samen met Juf Anke deel ik sindsdien het eerste leerjaar. Een zeer interessant parcours, wat de job ook na 35 jaar nog steeds uitdagend houdt.
Juf Anke vult aan: “Ik vind het geweldig om samen met Meester Koen voor het eerste leerjaar te staan, hij is zo enorm ervaren, waardoor ik nog elke dag van hem bijleer. Ook de leerlingen kijken heel erg naar hem op. We vullen elkaar prima aan. Meester Koen is heel muzikaal en alles lijkt echt vanzelf te gaan. Ik ben heel gestructureerd en hou van het uitwerken van hoekenwerken. Een ideale combinatie!”
Knap! Wat motiveert je om elk jaar opnieuw met dezelfde energie voor de klas te staan?
Het is misschien cliché maar de kinderen zelf zijn mijn grootste motivatie. Het is ongelooflijk belonend om te zien hoe ze groeien, niet alleen academisch, maar ook als jonge individuen. Het eerste leerjaar is een cruciaal jaar, waarin ze beginnen te lezen, schrijven en zo veel meer. Ik ben dankbaar dat ik een rol mag spelen in deze belangrijke fase van hun leven. Elk jaar is anders, omdat elk kind uniek is. Ik pas mijn lessen daarop aan. Dat houdt het boeiend en fris. Bovendien heb ik altijd gezegd “als ik het ’s ochtens niet meer voel en ik meer zin heb om me nog eens om te draaien, dan stop ik ermee”, maar dat heb ik nooit gehad!
Heb je een bijzondere herinnering die je met ons wilt delen?
Er zijn zoveel mooie momenten, maar een recente herinnering die me bijblijft, is van een leerling die moeite had met lezen en schrijven. Na veel geduld en oefenen, kwam hij op een dag naar me toe, glimmend van trots, om me zijn eerste volledig zelf gelezen boek te tonen. Of de glimlach van een kind wanneer het eindelijk die moeilijke som oplost. Het zijn deze kleine overwinningen die elke uitdaging waard maken.
Over uitdagingen gesproken, ook de leerlingen brengen heel wat mee in hun rugzakje van thuis. Zo herinner ik me een anekdote waarbij we het hadden over gezonde voeding. Ik vroeg een leerling of hij wist wat ‘kool’ was,…. Zijn antwoord was: "Ja, mijn papa drinkt altijd ‘alcohol’." Het was een onverwacht en grappig moment, maar het liet ook zien hoe kinderen dingen waarnemen en hoe belangrijk het is om echt te luisteren naar wat ze zeggen. Elk kind komt met zijn eigen uitdagingen en behoeften. Ik probeer altijd tijd te maken voor elk kind, om ze te helpen waar ze het moeilijk hebben, of het nu inhoudelijk, sociaal of emotioneel is.
Heel mooi. Met je pensioen bijna in zicht, heb je al nagedacht over hoe je die tijd wilt gaan besteden?
Ah, het pensioen. Hoewel ik enorm gepassioneerd ben over het onderwijs en mijn leerlingen, kijk ik ook uit naar de vrijheid die het pensioen me zal bieden. Mijn partner en ik dromen ervan om met een camper door Europa te reizen. We willen de culturen verkennen, genieten van de natuur en gewoon tijd doorbrengen samen, zonder de druk van een strak schema. Spanje staat hoog op onze lijst, maar we willen ook avonturen beleven in minder bekende delen van Europa. Daarnaast plan ik om tijd te besteden aan hobby’s die tijdens mijn onderwijscarrière op de achtergrond zijn geraakt. Zo wil ik terug meer gitaar spelen, mijn Spaans opfrissen en weer wat meer zang en toneel doen. Toch weet ik nu al dat ik het contact met de kinderen zal missen. Wie weet vind ik nog een manier om betrokken te blijven bij het onderwijs…
Tot slot, heb je een boodschap voor nieuwe leerkrachten?
Mijn boodschap zou zijn: blijf gepassioneerd. Onderwijs is niet zomaar een baan, het is een roeping. De tijden zijn veranderd en het is geen gemakkelijke job. Maar wij, als leerkracht, hebben de unieke kans om levens te vormen en te inspireren. Blijf altijd zoeken naar manieren om jezelf te verbeteren en weet dat elk klein succesje in de klas een grote overwinning is voor het kind.